Afgelopen weekend was het eindelijk zover Booster Festival. Een gig waar ik samen met mijn band best een flinke tijd naar uit heb gekeken. Een set van +/- 45 min, voorbereid met dansjes en al. Natuurlijk wordt de perfectionist in mij altijd ontzettend zenuwachtig, ik stel bepaalde verwachtingen van mijzelf en raak teleurgesteld wanneer ik deze niet waar zou kunnen maken. Na een hele middag kletsen met allerlei mensen uit het werkveld viel de avond. Om 22:45 vond ons optreden plaats in de Beiaard (kroeg in Enschede). Het podium was iets te klein voor een 7 persoons band mét dans erbij maar de oplossingen hadden we al bedacht, wat kon er nu nog mis gaan? 45 minuten ombouwtijd en een gedeelde backline met de band voor ons, alles was geregeld.... Tien minuten voor we op zouden moeten gaan kregen we vanuit de techniek te horen "zijn jullie met zeven? Ik dacht met zes, dan is er een in-ear kastje te weinig". M'n overleving modus vloog aan en half aangekleed ben ik over de oude markt gerend om uit de bus van Tornado (videobedrijf) een kastje te zoeken, met succes. Ergens kwam nog een verbazing over mijzelf in me op, had namelijk niet verwacht dat ik zo kon rennen.
De zaal raakte al gauw ontzettend vol, super spannend natuurlijk, veel genodigden kwamen allemaal kijken. Op dat moment was er alleen nog geen soundcheck geweest en kwam vanuit de techniek "jullie interface is kapot". Dit was vooraf grondig gecheckt dus wetende dat dit niet zo was, werd er toch nog even grondig aan alle knoppen gedraaid. De paniek was volgens mij langzaam op mijn gezicht te bekennen aangezien ik vanuit de zaal kreeg "komt goed Sher hou je focus" (speciale dank aan Rob Kramer voor mentale support). Na een poosje (voelde als 2 uur), kwam het signaal ein-de-lijk binnen en konden we beginnen. Kort een refrein doorgenomen om balans op te maken voor de monitoren en starten maar. Nou, is dit een goede les voor mij -> niet starten zonder soundcheck. Doordat mijn eigen monitor niet goed was heb ik het 2e nummer, waarbij ik geen definitie kon opmaken, stabiel voor de helft ongeveer een hele toon onder de toonsoort gezongen (is dit ook een talent?) tot ik m'n in-ear uitgooide en de daadwerkelijke toonsoort hoorde. Well, vanaf dat moment kon er niet erg veel meer misgaan en dat klopte ook. Vanaf het 3e nummer ging het herpakken redelijk (ik wacht nog steeds op het moment dat ik écht tevreden ben) en sloten we de set af met een "We want more!!" vanuit het publiek. Op dat moment ging even alles langs me heen en het eerste waar ik aan dacht waren alle teleurstellingen. Nu, 2 dagen en een hoop reacties later heb ik de ruimte om blij te zijn met alles wat wel goed ging, motivatie om weer verder te ontwikkelen en flink aan het werk te gaan met alle nieuwe bevindingen van deze avond. Ik ben super dankbaar voor iedereen die is komen kijken naar ons optreden, en ik kan niet wachten om 12 mei tijdens Girls Support Girls in metropool het nog eens dunnetjes (of heel dik) over te doen. Moraal van m'n verhaal, perfectie bestaat niet en verwachtingen zijn er om bij te stellen. Maak van elk moment een leermoment én vergeet niet te genieten. Op het podium staan is toch doen waar ik het meest van hou.
